کایروپراکتیک‌های میکسر رویکردهای تشخیصی و درمانی

کایروپراکتیک‌های میکسر رویکردهای تشخیصی و درمانی را از دیدگاه‌های کایروپراکتیک، پزشکی یا استئوپاتیک ترکیب می‌کنند و اکثر کایروپراکتیک‌ها را تشکیل می‌دهند. کایروپراکتیک برخلاف کایروپراکتیک‌های مستقیم، میکسرها بر این باورند که سابلاکساسیون یکی از علل متعدد بیماری است، و از این رو تمایل دارند به طب رایج باز باشند. بسیاری از آنها از تشخیص های پزشکی رایج استفاده می کنند و از درمان های مرسوم از جمله تکنیک های فیزیوتراپی مانند ورزش، کشش، ماساژ، کمپرس یخ، تحریک الکتریکی عضلات، اولتراسوند درمانی و گرمای مرطوب استفاده می کنند. برخی از میکسرها همچنین از تکنیک های طب جایگزین، از جمله مکمل های غذایی، طب سوزنی، هومیوپاتی، داروهای گیاهی و بیوفیدبک استفاده می کنند.

اگرچه میکسرها اکثریت گروه را تشکیل می دهند، بسیاری از آنها اعتقاد به سابلوکساسیون مهره ها را حفظ می کنند، همانطور که در یک نظرسنجی در سال 2003 از 1100 پزشک کایروپراکتیک آمریکای شمالی نشان داده شد، که نشان داد که 88 درصد مایل به حفظ اصطلاح "کمپلکس سابلوکساسیون مهره ها" هستند، و زمانی که از آنها خواسته شد تا تخمین بزنند درصد اختلالات اندام های داخلی که سابلوکساسیون به طور معنی داری در آن نقش دارد، میانگین پاسخ 62 درصد بود. یک نظرسنجی در سال 2008 از 6000 متخصص کایروپراکتیک آمریکایی نشان داد که به نظر می‌رسد اکثر پزشکان کایروپراکتیک معتقدند که رویکرد بالینی مبتنی بر سابلوکساسیون ممکن است برای رسیدگی به اختلالات احشایی مفید باشد و رویکردهای بالینی غیرمبتنی بر سابلوکساسیون را برای چنین شرایطی ترجیح می‌دهند. همین نظرسنجی نشان داد که اکثر متخصصان کایروپراکتیک به طور کلی معتقد بودند که اکثر رویکرد بالینی آنها برای رسیدگی به اختلالات اسکلتی عضلانی/بیومکانیکی مانند کمردرد مبتنی بر سابلوکساسیون است. پزشکان کایروپراکتیک اغلب درمان‌های مرسوم مانند فیزیوتراپی و مشاوره شیوه زندگی را ارائه می‌دهند و ممکن است تشخیص غیرعلمی از علمی برای افراد عادی دشوار باشد.