عمدتاً در ناحیه کمر با یا بدون درد اندام تحتانی مراجعه کردند

جدول اندازه کاملویژگی های سلامتی 9 نفر از 17 شرکت‌کننده با مکان‌های درد متعدد، عمدتاً در ناحیه کمر با یا بدون درد اندام تحتانی مراجعه کردند. دومین تظاهرات کایروپراکتیک بالینی اصلی درد گردن با یا بدون سردرد یا درد اندام فوقانی بود (جدول 3). نیمی از شرکت کنندگان ما پیش از این هرگز پزشک کایروپراکتیک را ندیده بودند.

جدول اندازه کامل

سیزده نفر از هفده شرکت کننده پرسشنامه کمردرد را تکمیل کردند. اکثر شرکت کنندگان با حداقل ناتوانی، با میانگین ODI 16/50 (IQR 12-38) ارائه شدند. یک پرسشنامه ODI ناقص بود. همه 13 شرکت کننده درد مزمن با شدت متوسط ​​5.5/10 (IQR 4-6) داشتند. هفت نفر از هفده شرکت کننده پرسشنامه درد گردن را تکمیل کردند. هر 7 شرکت کننده درد مزمن با شدت درد متوسط ​​6/10 (IQR 4-6) داشتند.

همه شرکت کنندگان ما PHQ9 را برای افسردگی و SF12 را برای کیفیت زندگی تکمیل کردند. با توجه به PHQ9، هشت شرکت‌کننده از نظر شدت افسردگی به‌عنوان غیرحداقل، یک نفر خفیف، پنج شرکت‌کننده متوسط ​​و سه شرکت‌کننده به‌عنوان متوسط ​​شدید طبقه‌بندی شدند. میانه PHQ9 7.7/27 (IQR 2-12.5) بود. نتایج SF12 میانگین امتیاز 50/100 (IQR 28.5-60.5) را برای مقیاس سلامت جسمانی و 52/100 (IQR 43-62) را برای مقیاس سلامت روان نشان داد (جدول 4).

جدول 4 ویژگی های سلامت شرکت کنندگان

جدول اندازه کامل

یافته های کیفی

هفت نفر از هفده شرکت کننده مصاحبه شدند. مصاحبه ها تا رسیدن به اشباع موضوعات کلیدی انجام شد. ما انتظارات، رضایت، و تجربه شرکت‌کنندگان و همچنین موانع و تسهیل‌کننده‌های مراقبتی که دریافت کردند را بررسی کردیم. برخاسته از هر موضوع، مقوله‌های مرتبطی بود که دیدگاه عمیق‌تری را که توسط شرکت‌کنندگان به اشتراک گذاشته شده بود، شرح می‌داد.

انتظار مراقبت از کایروپراکتیک

شایع ترین انتظار گزارش شده توسط شرکت کنندگان، تسکین درد آنها بود. به نظر می رسد که تسکین درد مهمتر از بهبود عملکرد فیزیکی آنها باشد. با این حال، این ادراک بسته به مزمن بودن علائم شرکت‌کننده متفاوت بود، جایی که آنهایی که دارای سطوح بالاتر ناتوانی گزارش‌شده بودند، انتظار بهبود بیشتری در وضعیت کلی خود داشتند تا تسکین درد. به نظر می‌رسد شرکت‌کنندگانی که دارای سطوح بالاتر ناتوانی بودند، درد خود را می‌پذیرفتند و از این که «درمان» بعید است، قدردانی می‌کردند، اما انتظار بهبود در توانایی عملکردشان را داشتند. آن‌ها توانستند رضایت از مراقبت را که با نتایج عملکردی مرتبط است در مقایسه با کسانی که درد حاد داشتند و تسکین درد را مد نظر داشتند، متمایز کنند. همانطور که توسط یک شرکت کننده مزمن برجسته شده است، "انتظار اصلی من واقعاً ... بود. می‌دانستم که شفای کامل نه، اما تسکین، بله.» (امتیاز 3).